Στην ηλικία των 10-11 χρόνων τα παιδιά έχουν γενικά το ακαταλόγιστο ως προς την ωριμότητα της σκέψης και των πράξεών τους. Είναι θα έλεγε κανείς μια ηλικία κατά την οποία δεν περιμένεις να σκεφτούν σοβαρά, να λειτουργήσουν συνετά και να προσέχουν τους πάντες και τα πάντα. Στην πραγματικότητα είναι ο χρόνος εκείνος που έρχονται αντιμέτωπα με τον έξω κόσμο δειλά δειλά, χωρίς την επίβλεψη των γονιών τους και προσπαθούν να γνωρίσουν νέες εμπειρίες και να διαμορφώσουν τις δικές τους απόψεις.
Εμένα πάλι μάλλον με πήραν λίγο σηκωτή και προσγειώθηκα σε μια σχολή, κάπου στο Χαλάνδρι. Combatives λέει κι ένας κύριος τρελός μας υποδέχτηκε και μιλούσε με την μαμά μου (μεταξύ μας, τρελή κι αυτή – συνεννοήθηκαν). Σιγά σιγά άρχισε να μου αρέσει κάθε στιγμή προπόνησης. Δεν καταλάβαινα πώς, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν, επηρεάστηκε πολύ. Χωρίς να τρομάξω ιδιαίτερα – οι μεγάλοι το λένε άγνοια κινδύνου – άρχισα να βλέπω τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Δεν έμενα στην πρώτη εντύπωση, ούτε σε αυτό που θέλουν εκείνοι να δείξουν. Άρχισα να αναρωτιέμαι για τον κάθε ένα που με πλησίαζε. Για ποιο λόγο βρίσκομαι όπου βρίσκομαι, με ποιόν και τι ακριβώς θέλω να καταφέρω.
Χωρίς να το καταλάβω, έγινα κάτι σαν τον αρχηγό της όποιας παρέας. Όχι γιατί έπαιρνα αποφάσεις αλλά γιατί έβλεπα από πού πλησίαζε ο περίεργος, ποιος ήταν ο κίνδυνος που μπορεί να αντιμετωπίζαμε και από πού θα φεύγαμε πιο γρήγορα. Οι φίλοι με εμπιστεύονταν και ακόμα κάπως έτσι είναι.
Χρειάστηκε και χρησιμοποίησα τα πρωτόκολλα Combatives και πραγματικά, χωρίς να το καταλάβω, γλίτωσα μάλλον τα χειρότερα. Δυστυχώς και στην ηλικία μου τα παιδιά δέχονται επιθέσεις είτε για πλάκα, γιατί κάποιος μπορεί και το κάνει, είτε γιατί θέλουν κάτι πολύ συγκεκριμένο από εμάς.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είχα βγεί από εκείνη την επίθεση αν δεν είχα πάρει αυτή την εκπαίδευση, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Σίγουρα, κάθε επίθεση στο πρόσωπό σου κάτι θα αφήσει. Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα σκεφτόμουν σήμερα αν δεν με είχαν κατεβάσει από «το συννεφάκι» της ηλικίας μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχασα την παιδικότητά μου απαραίτητα. Απλά, έμαθα να σκέφτομαι και με άλλους τρόπους και ώρες ώρες, όταν νιώθω ότι χρειάζεται, είναι σαν να ανοίγω έναν διακόπτη και να αλλάζω τρόπο σκέψης και λειτουργίας. Για λόγους ασφαλείας κυρίως.
Σήμερα, διανύοντας τον τέταρτο χρόνο της εκπαίδευσής μου στο σύστημα Combatives στην ίδια σχολή στο Χαλάνδρι, έχω να πω ότι νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, χωρίς αυτό να μου δίνει καμία έπαρση. Ξέρω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Αλλά, κυρίως, ξέρω μέχρι πού έχουν δικαίωμα να φτάσουν οι άλλοι. Και αυτό το οφείλω στον «τρελό» εκείνο κύριο, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον εκπαιδευτή και Δάσκαλό μας. Του χρωστάω πολλά και τον ευχαριστώ για την υπομονή του!
Μ.Π. 07.2024