Στην κοινότητα μας ανακάλυψα αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά είναι πως ότι και αν μπορώ να κάνω με κλειστά ματιά μπορώ να το κάνω και σε μια κατάσταση που υπάρχει περίπτωση να βρεθώ και να χρειαστεί να αντιδράσω σε επαφή σώμα με σώμα. Ό,τι κάνουμε είναι απλό και αυτός είναι και ο σκοπός της εκπαίδευσης COMBATIVES διότι σε μια κατάσταση που μπορεί να βρεθεί ο καθένας από εμάς, όχι μόνο εγώ, πρέπει η αντίδρασή του να είναι απλή, εύκολη, γρήγορη, βάρβαρη και αποτελεσματικά ολοκληρωτική…
Αυτά που διδασκόμαστε είναι χρήσιμα για πολλά πράγματα. Μαθαίνουμε να βάζουμε όρια και μαθαίνουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας σε κάθε κατάσταση, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Ο καλύτερος μας «φίλος» στην εκπαίδευση COMBATIVES είναι ο φόβος. Ο φόβος, γιατί αν δεν φοβόμαστε και το παίζουμε ατρόμητοι μπορεί και να αποβεί μοιραίο έως και θανατηφόρο.
Φόβος είναι και το να σκέφτεσαι ότι αν δεν κοιτάξεις τον δρόμο σωστά δεξιά και αριστερά θα σε πατήσει αμάξι, ή ότι άμα δεν διαβάσεις για τις εξετάσεις δεν θα περάσεις. Ο φόβος μέχρι ένα σημείο είναι χρήσιμος. Έχω ακούσει από τον Δάσκαλό μου ότι άμα ο φόβος ήταν διακόπτης και τον κλείναμε ο άνθρωπος θα παρέμενε ζωντανός για το πολύ 48 ώρες.
Μετά από καιρό που βρίσκομαι μέσα σε αυτήν την κοινότητα έχω καταλάβει πως ό,τι και αν κάνουμε, ακόμα και αν δεν είναι τέλειο, θα υπάρξει ένα αποτέλεσμα όταν χρειαστεί να το χρησιμοποιήσουμε. Αυτά που έχω συμπεράνει από όσα έμαθα μέχρι στιγμής είναι τα εξής: αν πάρουμε παράδειγμα έναν κύριο που βρέθηκε στον δρόμο μου σήμερα την ώρα που επέστρεφα από το σχολείο. Ένας κύριος που τον έβλεπα για πρώτη φορά στην γειτονιά και ειδικά σε ένα τέτοιο μέρος μια τέτοια ώρα, εμένα και μια φίλη μου μας κοίταγε περίεργα. Είπα στην φίλη μου ότι θα παίξουμε ένα παιχνίδι. Όταν σου πω να σταματήσεις, θα σταματάς! Όταν σου πω τρέχουμε τώρα, θα τρέχεις μαζί μου σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν προλάβαινα να εξηγήσω αλλά τον «κύριο» τον είχα δει και ήθελα να διαπιστώσω αν θα μας ακολουθήσει με πρόθεση να έρθει κοντά μας. Είπα στη φίλη μου να αλλάξουμε πεζοδρόμιο γιατί απέναντι υπήρχε ένα πεζουλάκι και προφασίστηκα πως ήθελα να δέσω τα κορδόνια μου. Όταν λοιπόν πήγαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο αυτός σταμάτησε να περπατάει και μας κοίταγε και καλά διακριτικά. Μετά είπα στην φίλη μου «λοιπόν, τώρα τρέχουμε» και τρέχαμε μέχρι τον σταθμό που κοντά εκεί είναι και τα σπίτια μας. Παραμείναμε για 5 λεπτά σε ένα μη φανερό σημείο, με κόσμο γύρω μας για να δούμε αν μας έχασε ή όχι. Η φίλη μου δεν είχε καταλάβει γιατί κοίταγα με αγωνία δεξιά και αριστερά και της εξήγησα. Όταν καταλάβαμε ότι μας είχε χάσει πήγαμε στα σπίτια μας [αυτό το κάναμε για να είμαστε σίγουρες ότι δεν θα μάθει πού μένουμε, κάτι που για μένα είναι αρκετά λογικό]. Άμα δεν είχα πάρει την απαραίτητη γνώση από την κοινότητα μας δεν νομίζω να είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο.
Για αυτό ανακάλυψα ότι όσο πιο πολλή ενέργεια, προσοχή και βάση δίνω στα πράγματα που κάνουμε στο πρώτο επίπεδο, στο δεύτερο επίπεδο όλα συνδέονται το ένα με το άλλο και γίνονται και πιο αποτελεσματικά αλλά και πιο ευκολά.
Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι ακόμα και αν είχα διαβάσει ή ενημερωθεί για το πώς να αντιδράσω δεν θα τα κατάφερνα το ίδιο σίγουρα. Ο τρόπος σκέψης μου έχει αλλάξει αρκετά και αυτό το καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις μου όταν βλέπω ή γίνεται κάτι που δεν μου αρέσει και το υποσυνείδητο μου μου μιλάει και μου λέει ότι ούτε εκεινού του αρέσει.
Επίσης το καταλαβαίνω και από το σχολείο όταν τσακώνονται, και η φίλες μου μου λένε να πάμε να δούμε τι συμβαίνει η γιατί τσακώνονται άρα με κάποιον τρόπο να βρεθούμε κοντά αν όχι μέσα σε μια κατάσταση στην οποία τα 3 Α της αυτοπροστασίας έρχονται αντίθετα… Απουσία, Αποφυγή, Απόδραση. Τότε είναι που ή θα πρέπει να πάω επειγόντως τουαλέτα ή να πιώ νερό ή να πάρω κάτι από το κυλικείο ή, ακόμα καλύτερα, θα με πιάσει πονοκέφαλος. Γιατί να αποδράσεις όταν μπορείς να το αποφύγεις ή να απουσιάζεις εντελώς;
Επίσης, όταν βλέπω ότι τσακώνονται στον δρόμο σίγουρα αν ο δρόμος μου είναι από εκείνη την πλευρά θα αλλάξω πεζοδρόμιο, ενώ αν ο δρόμος μου δεν είναι αναγκαστικά από εκεί, δηλαδή υπάρχει άλλη επιλογή διαδρομής θα πάω από εκεί. Παλιότερα απλά θα συνέχιζα τον δρόμο μου ευθεία θεωρώντας ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ή κίνδυνος μπροστά μου. Οι αλλαγές πάνω μου και στον τρόπο σκέψης μου στην καθημερινότητα μου είναι τα δύο πράγματα που μου έχουν κάνει μεγαλύτερη εντύπωση μέσα από την εκπαίδευση COMBATIVES.
Ξανά: Ευχαριστώ τον δάσκαλο μου για την υπομονή του και για την πολύτιμη βοήθεια του!
Μ.Π. (13 ετὠν) 02.2023