Γράφει η Ά.Κεφαλίδου
(αρνούμαι να βάλω “τίτλους” κάτω από το όνομά μου. Δεν έχει σημασία εάν είμαι εργαζόμενη ή όχι, παντρεμένη ή όχι, μητέρα ή όχι, εάν έχω σπουδάσει ή όχι, εάν είμαι στρέιτ ή όχι και όλα αυτά που θα μπορούσα να δηλώσω. Δηλώνω απλά και μόνο Γυναίκα)
25/11 Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Στις 17 Δεκεμβρίου 1999, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζει την ανακήρυξη της 25ης Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Με αυτήν την απόφαση αναδεικνύεται ότι η βία κατά των γυναικών είναι ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση.
Σύμφωνα με έρευνα του 2014, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, μόνο εντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην ηλικιακή ομάδα 18-74 ετών, 13 εκατομμύρια γυναίκες έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας και 3,7 εκατομμύρια γυναίκες είναι θύματα σεξουαλικής βίας. Στην ηλικιακή ομάδα 15+, 5 στις 100 γυναίκες έχει πέσει θύμα βιασμού ενώ 18 στις 100 γυναίκες έχει υπάρξει θύμα εξακολουθητικής παρενόχλησης. Τέλος 12 στις 100 έχουν βιώσει σεξουαλική κακοποίηση ή κάτι συναφές από ενήλικα σε ηλικία νεαρότερη των 15 ετών.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι! Τα περιστατικά πολλά! Οι οργανισμοί συνεδριάζουν, καταδικάζουν, μεταρρυθμίζουν νόμους. Οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, φωνάζουν, διεκδικούν. Οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, κοινωνικής και οικονομικής θέσης αναγνωρίζουν το πρόβλημα, συμπαραστέκονται. Δημιουργούνται κέντρα βοήθειας, διαφημιστικά/ενημερωτικά σποτ, καμπάνιες για το τι πρέπει να κάνεις, πώς πρέπει να αντιδράσεις, πού να αποταθείς για βοήθεια. Κι όμως… Ενώ όλοι είναι ενήμεροι και όλοι φαίνεται να είναι κατά της βίας (γενικώς) το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει και κατά διαστήματα να γίνεται ακόμη εντονότερο (φαντάζομαι ότι οι αριθμοί που ανέφερα παραπάνω θα φαντάζουν αστείοι μπροστά σε αντίστοιχες στατιστικές που πιθανόν να γίνουν για τα χρόνια της «καραντίνας»).
Και το ερώτημα είναι γιατί;
Ας δούμε λίγο τον ίδιο τον τίτλο της σημερινής ημέρας:
«Διεθνής ημέρα»: δηλαδή διεθνώς ορίζουμε ότι αυτή τη μέρα θα μιλάμε για αυτό το θέμα (; ) Τι κάνουμε τις υπόλοιπες 364 ημέρες για αυτό το θέμα;
«για την εξάλειψη»: δηλαδή αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει το κακό και θέλουμε να το εξαλείψουμε. Πώς; Τι έχουμε κάνει για την παιδεία ανδρών και γυναικών ώστε να έχουμε ελπίδες να εξαλείψουμε το πρόβλημα; Τι μάθαμε στα παιδιά μας για αυτό; Τι μάθαμε από τους γονείς και τους δασκάλους μας για αυτό; Τι μάθαμε για την αντιμετώπισή του και τους τρόπους αποφυγής του;
«της βίας»: εδώ αρχίζουν τα δύσκολα… Είναι δυνατόν να θεωρήσουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να εξαλείψουμε τη βία; Τι είναι βία; Πώς ορίζεται από τον καθένα μας και πώς την εισπράττουμε; Κάθε λεπτό της ημέρας, κάθε στιγμή που ζούμε και αναπνέουμε (ενδεχομένως κι αφού πάψουμε να αναπνέουμε) είμαστε αντιμέτωποι με τη βία. Ο άνθρωπος είναι μέρος της βίας. Η ζωή είναι μία βίαιη κατάσταση. Από τη φύση της. Μπορεί να έχουμε όλη την καλή διάθεση, τις καλύτερες και αγνότερες προθέσεις όμως ανεξάρτητα από ό,τι κάνουμε κι όπως κι αν σκεφτόμαστε ή δρούμε η βία βρίσκεται πάντα γύρω μας και μέσα μας. Κάθε «θέλω» δικό μου εμπεριέχει δυνάμει μία βίαιη απάντηση στο «θέλω» του άλλου. Κάθε ανάσα δική μου, κάθε βήμα μου πάνω στη γη είναι η βίαιη επιβολή της ύπαρξής μου στο περιβάλλον μου. Δεν μπορούμε να «είμαστε» χωρίς βία. Η βία εμπεριέχεται στην (παγκόσμια) ανθρώπινη κουλτούρα. Άρα μήπως η βία δεν είναι το πρόβλημα; Κατά την άποψή μου βέβαια, η βία δεν είναι ούτε η λύση.
«κατά των γυναικών»: Από εδώ πιστεύω ότι ξεκινάνε πολλά προβλήματα. Οι διεθνείς και οι παγκόσμιοι φορείς συζητούν για δικαιώματα των γυναικών. Καλά κάνουν. Διαχωρίζοντας όμως μία συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, είτε αυτή είναι «γυναίκες», είτε είναι «παιδιά», είτε είναι «ανάπηροι», είτε είναι «υπέργηροι», είτε είναι «γκέι», τι κάνουμε στην ουσία; Ταμπελοποιούμε! Κρεμάμε «αβίαστα» στο λαιμό του άλλου την ταμπέλα της διαφορετικότητάς του – της διαφορετικότητας αυτής στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει ιδιαιτέρως «ευαίσθητοι» κατά τα άλλα – και λέμε θέλουμε να προστατεύσουμε τη γυναίκα, το παιδί, τον ανάπηρο, τον υπέργηρο, τον γκέι από την όποια ταμπελοποίησή του! Ενώ είμαστε εμείς τελικά που τον/την διαφοροποιούμε! Είμαστε εμείς που τον/την ξεχωρίζουμε από το σύνολο των ανθρώπων και ζητώντας/απαιτώντας να πάψει να υφίσταται η διαφοροποίηση. Μήπως κάπου χάσαμε το νόημα;
Είμαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι είμαι ευάλωτη!
Είμαι γυναίκα δεν σημαίνει είμαι αδύναμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου!
Είμαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι έχω ανάγκη την προστασία κάποιου άλλου!
Είμαι γυναίκα δεν σημαίνει ότι είμαι (δυνάμει) θύμα!
Είμαι γυναίκα σημαίνει είμαι άνθρωπος που η φύση μου έδωσε γυναικεία όργανα αναπαραγωγής και
Έχω τη δύναμη να αντέξω τον πόνο της γέννας και
Έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τη βία που υπάρχει γύρω μου από τη στιγμή που γεννιέμαι μέχρι να πεθάνω και
Έχω το σθένος να εκπαιδεύσω τα παιδιά μου να αντιμετωπίζουν τη ζωή και
(Ανα)γνωρίζω τις δυνάμεις, τις αντοχές, τις δυνατότητες μου όπως και τις αδυναμίες μου και
Έχω τη δυνατότητα να προσφέρω στην κοινωνία ως ισότιμο μέλος αυτής.
Δεν θέλω διεθνείς μέρες και συζητήσεις για δικαιώματα. Θέλω πράξεις που απαντούν στις υποχρεώσεις, όπως στις δικές μου, έτσι και σε όλων των άλλων γύρω μου.
Οι γυναίκες είμαστε πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ!